-
مقدمه
اتصال بافت یا گرفتن بخیهها در بازشدگی محل عمل جراحی یا Dehiscence اتفاق نمیافتد. تروما، عفونت، فشار داخل شکمی و سوچور نامناسب از عواملی هستند که در ایجاد این نوع زخم ها نقش دارند. علائم این نوع زخم شامل درد، تورم، خونریزی، تب و بخیههای بازشده میباشد. ارزیابی و اصلاح علل دهیسنس، توجه به پرفیوژن بافتی کافی و ارزیابی تاریخچه بیمار و زخم، از اصول اولیه درمان است. در راستای این رویکرد جامع، دبریدمان مداوم، ایجاد تعادل باکتریایی و حفظ محیط مرطوب مناسب، از مهمترین اقدامات برای آمادهسازی بستر زخم به جهت بهبودی است.
پلاسما تراپی از جمله درمانهای کمکی بهبود زخم است که با کاهش لود باکتری در بستر زخم، افزایش رگزایی و تاثیر بر فاکتورهای رشد، نقش مهمی در تسریع روند درمان زخم دارد.
-
معرفی بیمار
مددجو آقای ۴۷ ساله با cc: بازشدگی محل عمل جراحی لاپاراتومی و زخم با ابعاد ۴۰*۲۰ میلیمتر و دارایکانالی به عمق ۵۰ میلیمتر در بالای ناف، مراجعه داشتند. سابقه بیماری قبلی، مصرف دارو و سیگار را ذکر نمیکند و سبک زندگی سالم و قابل قبولی داشته است. مددجو ذکر میکند بعد از یک هفته از عمل جراحی و ترخیص از بیمارستان، متوجه بروز التهاب و قرمزی و متعاقباً خروج ترشحات چرکی از محل عمل شده و به پزشک معالج نیز مراجعه داشته و تحت درمان دارویی مجدد قرار گرفته است. ولی با گذشت حدود ۲ ماه از مراجعه، علائم بهبودی حاصل نشده است. درمان با حضور تیم چند تخصصی شامل متخصصین عفونی، جراحی و کارشناسان زخم بر اساس آخرین رویکردهای جامع درمان زخم در دستور کار قرار گرفت. آنتیبیوتیک تراپی، دبریدمان جراحی و شارپ به صورت مداوم و مراقبت موضعی زخم با استفاده از پانسمان های نوین در کنار پلاسما تراپی برای بیمار انجام شد و زخم دهیسنس بیمار در طول مدت کمتر از ۳هفته بهبود یافت.
-
بحث و نتیجهگیری
بهرهگیری از حضور تیم چند تخصصی برای حل بسیاری از چالشهای درمانی، کارگشا است و میتواند نتایج مثبتی در روند بهبودی زخم داشته باشد. در این مطالعه موردی، بهرهمندی از روش نوینی چون پلاسما تراپی، در کنار سایر درمانهای تیمی، نقش موثری در تامین پرفیوژن بافتی کافی، ایجاد تعادل باکتریایی و رشد سریع بافتهای گرانوله و اپیتلیال داشت و نتیجه، بهبودی سریعتر زخم، در مقایسه با روشهای قبلی حاصل شد.