-
مقدمه
در نمونههای حیوانی و زخمهای حاد، مشخص شده که زخمها، تا زمان بهبودی کامل، چند مرحله را طی میکنند و با تعمیم این مراحل به زخمهای مزمن، پیشبینی میشود زخمهای مزمن هم بایستی این مراحل را طی نمایند. هر کدام از این مراحل، نشانههایی دارد و باید بر اساس این نشانهها، اقدامات مناسب هر مرحله را اعمال کرد. این نشانهها، زبان زخم است و بایستی با زخم، به زبان خودش صحبت کرد تا تعامل ایجاد شود. این نکته مهم است که بدانیم ترمیم زخم پویاست و مدام در حال تغییر است. پس یک نسخه واحد برای ترمیم زخم مزمن، ممکناست کارگشا نباشد.
-
معرفی بیمار
مددجو آقای ۶۰ ساله، ساکن یکی از شهرستانهای مرزی، با سابقه دیابت از ۲۰ سال قبل، به دنبال ایجاد تاول سروزی در انگشت شست، به پزشک مراجعه مینماید و بعد از بررسی و تشخیصگذاری، با دریافت نسخهای، مرکز را ترک مینماید. بعد از گذشت ۲۰ روز از اولین مراجعه، بیمار مجدداً با شکایت زخم نکروزه و گانگرن انگشت شست و عفونت منتشر مراجعه مینماید. در شرح حال، ذکر میکند بعد از مراجعه اول و گذشت ۲۴ ساعت از آن، تاول ترکیده و هیچ اقدامی انجام نداده است. با نظر متخصص ارتوپدی، بیمار در لیست آمپوتیشن ماژور قرار گرفت ولی رضایت به قطع عضو نداده و ترخیص میشود. با مراجعه به تیم چند تخصصی درمان زخم در سرویس متخصص عفونی بستری شد و ادامه درمان با حضور متخصصین عفونی، داخلی، ارتوپدی و کارشناسان زخم صورت گرفت. دبریدمان و آمپوتاسیون انگشت یک و مراقبت موضعی از زخم با استفاده از روشهای نوین انجام شد و نهایتاً زخم بهبود یافت.
-
بحث و نتیجهگیری
عدم آگاهی از مراحل ترمیم و مراقبتهای مربوط به هر مرحله، اشکال در نحوه و کیفیت آموزش به بیماران، انتخاب غلط روش درمان و اشتباه بیماران در بهکارگیری پانسمانها و روشهای نوین، میتواند منجر به بروز عوارض خطرناک زخمهای پای دیابتی شده و بیمار را در معرض قطع عضو، سپسیس، سپتی سمی و حتی مرگ قرار دهد. بنظر میرسد میتوان با آموزش صحیح به بیماران و خانوادهها، تا حدودی میزان این عوارض را کاهش داد.